برای مطالعه پروانه ها از روش های گوناگون استفاده می شود، ولی مهم ترین اقدام یک پروانه شناس تهیه مجموعه علمی از پروانه هاست که نیازمند تجهیزات و تخصص است. بدون مجموعه علمی با استانداردهای بین المللی شناسایی و تفکیک گونه ها تقریبا محال است. در یک مجموعه علمی تعداد زیادی نمونه از یک گونه گردآوری می شود. این کار به محققان اجازه میدهد تا بتوانند تنوع را در میان جمعیتهای گوناگون و حتی در میان یک جمعیت بررسی کنند و به صفاتی ثابت و مشخص دست یابند.
پروانه ها به دلیل داشتن بال های رنگین از تنوع بالایی، حتی در میان یک جمعیت مشخص، برخوردارند. بدون جمع آوری نمونه امکان تعیین طیف تنوع در یک گونه غیرممکن است. در پروانه هایی با جثه های کوچکتر و گونه های شبیه به هم حتی داشتن مجموعه علمی بزرگ نیز گاه راهگشای شناسایی آنها نیست و وجود نمونه های بیشتر امکان مطالعات دقیق تر از جمله بررسی های ژنتیکی را فراهم می کند. برای مثال پروانه های زیر جنس Agrodioetus از خانواده Lycaenidae که فلات ایران یکی از مراکز اصلی پیدایش و تنوع آنها به شمار می رود، به دلیل جوان بودن از نظر تکاملی بسیار به یکدیگر شبیه اند و بسیاری از روش های تاکسونومیکی معمول، برای تفکیک گونه جوابگو نیست. بنابراین وجود مجموعه ای کامل از تمام جمعیت های موجود به حل مسئله کمک شایانی می کند.
امروزه عکاسی از پروانه ها نیز طرفداران زیادی پیدا کرده است. البته نباید فراموش کرد که برای شناسایی پروانه ها عکاسی به هیچ وجه کافی نیست و با این روش تنها، پروانه هایی با مشخصات واضح را می توان شناسایی کرد. بدون وجود مجموعه های علمی و مطالعات پایه ای پروانه شناسان گونه ها را نمی توان تفکیک و از عکس آنها در کتابهای مختلف استفاده کرد. البته عکاسی از پروانه ها برای پروانه شناسان آماتور و حرفه ای بی شک بسیار ضروری است و گاه می تواند منجر به کشفی جدید شود.
به افرادی که از پروانه ها عکاسی می کنند، توصیه می شود تا آن جا که می توانند از زوایای مختلف آنها عکس تهیه کنند و مهم تر آن که اطلاعات مربوط به منطقه را ثبت کنند. این اطلاعات شامل مکان دقیق (کشور، استان، شهر، روستا، ارتفاع و غیره) زمان دقیق (روز، ماه و سال) و نام عکاس است. بدون وجود این اطلاعات پایه عکس اعتبار ندارد.
در مجموعه های علمی نمونه های بدون اطلاعات جمع آوری که به صورت برچسبی زیر نمونه نصب می شود، فاقد ارزش علمی است و کنار گذاشته میشوند.